goed bezig!

Ik had 't  me nog zo voorgenomen...dacht dat ik het echt naast me neer had gelegd...dat het me ook niet meer zou irriteren en het me zou verleiden tot enige aandacht.
Helaas ik kan het niet laten ... de zwarte pieten discussie!
Ik moet er nu ook weer even iets van vinden, want ik ben weer van verbazing omgevallen de afgelopen weken.
Ik zag een omhooggestudeerde mevrouw die een rapport heeft opgemaakt in opdracht van onze regering.
Zij mocht, hoogstwaarschijnlijk tegen een zeer uit de hand gelopen tarief, een onderzoek doen naar wat het nu voor impact heeft, om de tere kinderzieltjes van deze onschuldige gelovertjes bloot te stellen aan de traditionele zwarte piet.
Zij heeft, naar zeggen geheel onbevooroordeeld, ontdekt dat deze lieve kindertjes hier wel degelijk last van hebben.  Ik hoorde in een interview een van deze proefkuikentjes zeggen dat het niet uitmaakt welke kleur een piet heeft als het maar een gezellig feest is.
Ik denk dat de onderzoeksmevrouw dit dus verkeerd geïnterpreteerd heeft, dit kind geeft naar mijn mening aan dat de hetze rond de kleur van zwarte piet de gezelligheid uit het feest heeft gehaald
Zij wil gewoon in de stromende regen de pieten maller fratsen uit zien halen, pepernoten zien strooien en pakjes avond vieren.
Maar goed ik snap het ook ergens wel, deze onderzoeksmevrouw woont waarschijnlijk in een mooi grachtenpandje waar de monumentenzorg een aardige duit verlangt bij de riante verbouwing die er ongetwijfeld heeft plaastgevonden. En ja... dan is zo een voor de hand liggend onderzoekje tegen een mooi prijsje makkelijk meegenomen.
Dan heb ik ook weer Mevrouw Simons voorbij zien komen, ik had haar bijna voorbij gescruld omdat ik dacht dat het alweer een pietenfoto was, want zeg nou eerlijk zij kan toch makkelijk doorgaan als een bastaard zusje van onze zwarte piet.
Ik ben na het lezen van weer een van haar opmerkingen me toch af gaan vragen of zij nu werkelijk meent wat ze allemaal uitkraamt
Zij beweerd namelijk dat zij in dezelfde rangorde geplaatst moet worden als een van de belangrijkse vrijheidsstrijders die we kennen ;  Nelson Mandela....
Zij ziet zich zelf  ook als strijder van de vrijheid en mensenrechten. 
Ik heb me nu toch even serieus in haar verdiept want dit kan toch niet alleen maar stom gebrabbel zijn dacht ik zo...
Na enig speurwerk ben ik er achter gekomen dat deze dame niet ziek is in haar hoofd maar te lijden heeft van een stoornis.
NPS! ( Narcistische Persoonlijkheidsstoornis )
Nou... dat is best ernstig en heel lastig te genezen!
Kenmerken: arrogant, hooghartig en egoistisch gedrag, overdrijft eigen prestaties en talenten, verwacht op een voetstuk geplaatst te worden, fantaseert over succes en macht, eist bewondering en voorkeurs behandeling en gebruikt anderen om haar doel te bereiken en vindt dit heel gewoon, en zo gaat de lijst nog even door.
Is het te behandelen?  da's nog best lastig maar... t kan !
We kunnen deze arme mevrouw Simons uit haar, en ons, lijden verlossen met een langdurige therapie. Ik stel dan ook voor haar wachtgeld, wat zij ongetwijfeld binnen niet al te lange tijd zal opeisen, prefentief te gaan gebruiken voor een intensieve therapie.
Zoals bekend,  is het bij het starten van een therapie belangrijk bij de kern te beginnen.
Het lijkt me dan ook  een goed plan haar een enkeltje Robbeneiland te geven waar zij zich kan terugtrekken , net als haar grote voorbeeld Nelson gedwongen heeft moeten doen.
Daar kan zij dat de rest van haar jaren werken aan zichzelf en geven wij haar een vrijwillig
slaafje, kleur mag ze dan zelf bepalen, die haar dan bij tijd en wijlen kan vertellen hoe goed ze
bezig is.
Met een beetje mazzel krijgt zij de smaak te pakken en gaat zich daar helemaal thuis voelen en hebben we hiermee een lastpost eerste klas de deur uit gewerkt en gelijk een goed doel gesteund ! 
Ohh ik ben helemaal opgelucht wat heerlijk om eens lekker te zeiken over iemand en gelijk een oplossing te hebben bedacht!
Wat ben ik toch weer goed bezig geweest en ik denk dat iedereen dit ook vind !
Ben best trots op mezelf en ik denk dat iedereen dat ook is, en zo niet dan vind ik dat stom! .
Ik denk dat ik ook veel leuke reacties ga krijgen!
Ehh wacht eens even ..... Zijn dit nou de beginselen van NPS.....
Snel mijn therapeut maar even bellen misschien mag ik mijn sessies aan een fijne spaanse Costa volgen wat in de kern ben ik  dol op zon, zee en sangria!  

   

lege kamer

We sjouwen 3 trappen op met doe-het-zelf spullen, slepen af en aan met gordijnen en allerlei gezellige woonspulletjes en hebben een geheel klusteam samengesteld.
Onze kleine meid gaat met haar liefde op zichzelf wonen .
Zij zijn vanaf heden eigenaar geworden van een hypotheek.
Net in de twintig zijn ze en al flink bezig om hun eigen huisje boompje beestje te creëren.
Het appartementje is beeldig maar mag hier en daar wel wat opgepimpt worden dus gaan we met man en macht aan de gang.
Er wordt naar hartelust geschilderd, vloeren gelegd, keuken ingericht en meubels geïnstalleerd.
als we na een paar weken klaar zijn, is de dag des oordeels daar... ze vertrekt definitief uit haar kamertje naar haar eigen huisje.  Wat is het leeg... hier en daar blijven nog wat rommeltjes achter als stille getuigen van de grote stap die gemaakt is.
Ik laat het voor wat het is, grote plannen voor het kamertje zijn er al gemaakt en met grappen en grollen ook heel stoer geuit, maar als het moment daar is komt er niets van terecht.
De jaren vliegen aan me voorbij...
Haar babykamer zo veel groter als het kleine hokje waar zij eerst in ons piepkleine huisje in Amsterdam heeft liggen slapen.
Haar eerste bedje meeverhuist en wat stond het allemaal mooi in haar zoete roze kamertje waarin ze ons nachtenlang heeft wakker gebrult omdat ze woedend was en wij er maar niet achter kwamen wat er nu toch aan de hand was. Waar we uren lang over haar bolletje hebben geaaid en menig keer ons uiterste best moesten doen haar niet met ledikant en al het raam uit te smijten.
Daarna over naar een groot bed, we hebben nog maanden haar ledikantje moeten laten staan omdat ze het zo moeilijk vond om aan haar nieuwe bed te wennen. Het bed waarin ze samen met engelengeduld van haar papa haar speentje heeft moeten afleren, vele avonden zijn ze hier samen in slaap gevallen. Waar ze elke avond werd voorgelezen, eventjes luisterde naar het muziekdoosje en het kleine lampje wat altijd aan moest blijven.
Eenmaal de teenerjaren bereikt moet het schattige zoete roze vervangen worden door een stoerder uiterlijk en gaat ze zelf aan de slag met verf en kwasten, er worden rollen met sterren behang gehaald en een handige tante naait bijbehoren gordijnen in elkaar. Dekbedden worden vervangen en de meeste van haar knuffels verhuizen naar zolder. Er worden sleep-overs gegeven en giegelende meiden kijken veel te spannende films... en is vanaf nu verboden terrein voor het eerst toch zo schattige broertje. 
Weer later moet ook haar kleine grote bed plaats maken voor een tweepersoonsje, haar kamer zal gedeeld worden met de liefde van haar leven... er wordt wat geschoven en hier en daar al wat "eigen" spulletjes aangeschaft, en vult de kamer zich met heel andere geluiden....
En dan opeens is de kamer leeg....
Er breekt een tijd aan van op visite gaan bij je eigen kind, maar andersom lijkt het daar helemaal niet op, in haar ouderlijk huis is ze eigenlijk altijd gewoon thuis.
Ze runnen hun huishoudinkje en ik raak al aardig gewent aan mijn kind op d'r zelf.
Dan verruilen ze het appartement voor een heuze eengezinswoning en zie ik langzaam dit jonge stel veranderen. Ze zijn stap voor stap hun nestje aan het bouwen en voor ik er erg in heb staat er een hele grote gebeurtenis op de stoep....een die ons leven voor altijd zal verrijken.

beetje zorg

Het is nog stil in de grote hal als ik op een van de zondagen dat ik aan het werk moet binnenkom.
Het is nog voor zevenen en ik weet nog niets van wat er zich allemaal heeft plaatsgevonden op de afdelingen.
Mijn dames en heren, we noemen ze zorgondersteuners,  zijn er in alle soorten en maten. We hebben onze jongeren die nog studerend hun zakcentje verdienen. We hebben de oude rotten die vastgeroest zitten in oude gewoontes en de leermeesters zijn van het jonge spul, tegelijkertijd worden zij door de jongeren een beetje losgeweekt en ontstaat er een gemêleerd gezelschap die elke dag de boel op de afdelingen runnen.
Al om zeven uur zij ze druk met de  voorbereiding om de patiënten te voorzien van een ontbijtje.
Zij zijn straks als eerste getuigen van wat de nacht heeft achter gelaten.
Vinden zij "hun" patiënten nog net zo terug als ze ze gister hebben achtergelaten?
Zal de nacht hebben bijgedragen aan enig herstel of is de nacht te lang geweest voor de ernstig zieken en is er plots een bed leeg.
Heeft die lieve mevrouw op de afd. oncologie nu eindelijk baat gehad bij haar zware kuren.
Is het moeizaam ademen van de man uit het verzorgingstehuis iets verbeterd
Hoe is het de veel te vroeg geboren tweeling vergaan, zijn zij de nacht goed doorgekomen en kunnen de ouders en familie heel voorzichtig gaan genieten van dit kostbaar geschenk.
En hoe is het de familie vergaan die de hele nacht bij hun geliefde hebben zitten waken
De ochtend komt tot leven en voor ons begint de drukte, het ontbijt moet snel maar aandachtig worden uitgeserveerd. Heeft iemand even geen trek om te eten dan proberen we iets te verzinnen waardoor de trek weer terug komt. En lukt dit niet op dit moment dan regelen we dit tussen de bedrijven door later op de ochtend. Helaas is het zorgproces niet echt afgestemd op het ritme van de patiënt. Zij zijn overgeleverd aan het strakke regime van dit instituut, er zijn maar weinig mensen die in een thuissituatie al om zes uur uit bed worden gerammeld voor de medicijnen en het eerste plasje, om hierna gelijk aan de thee en boterhammetjes te moeten.
Maar goed de verpleging moet ook door, de arts komt straks z'n ronde en doen en op hem wacht weer een overvol spreekuur op de poli. Vooral de ouderen hebben hier erge last van. Het is schrijnend om te zien hoe hier voorbij gegaan wordt aan de werkelijke behoefte van deze mensen. Er is weinig  aandacht voor de angst de pijntjes en  de vragen.
Als het ontbijt-festijn achter de rug is, begint het op de afdeling pas echt te leven. Er moet worden schoongemaakt, bedden gesopt, kasten gevuld en voor we er erg in hebben is het alweer tijd voor de koffieronde. Veel patiënten  kijken naar dit moment uit, even niet iemand die het over hun ziekte heeft maar met een lekker bakkie troost en een vriendelijk woord komen,  wat de lastige start weer enigszins goed maakt.
Mijn  zorgondersteuners hebben oog voor het bloemetje wat gister is meegenomen door het bezoek of de leuke foto van een kleinkind. Zij hebben het niet over de kwaal die het leven al te veel beheerst, maar maken juist dat dingen die thuis zo gewoon lijken weer even voorbij komen.
Maar zij zien ook het verdriet en de bezorgdheid en alhoewel zij geen medische informatie  hebben ontgaat het ze niet wat er afspeelt in het leven van een patiënt.
De drukte van de werkzaamheden maakt dat ook zij niet altijd de tijd en aandacht kunnen geven die ze zouden willen.  Als ik mijn rondjes loop en eventjes bij ze langs ga om te zien of alles naar behoren wordt uitgevoerd zie ik dat zij ondanks de werkdruk veel plezier in het werk hebben en zij van onschatbare waarde zijn op de afdelingen.
Nu klinkt het alsof ik mijn eigen blik met engeltjes heb open getrokken maar vergis je niet... deze katjes zijn niet zonder handschoenen aan te pakken. Ze zijn niet onder de indruk van de hiërarchie die heerst binnen een ziekenhuis en laten zich niet aan de kant schuiven door omhooggevallen verpleegkundigen en artsen. Ze weten feilloos om te gaan met "lastige"patiënten en schromen ook niet hun leidinggevenden soms even op hun plek te zetten.
De langdurige hoge werkdruk en veranderingen in beleid van zowel het ziekenhuis als eigen bedrijf heeft er voor gezorgd dat zij voor zichzelf hebben moeten leren opkomen wat het aansturen van deze bijzondere groep mensen niet altijd makkelijk maakt.
Waarom ben ik dan zo trots op dit mooie product.... ik heb deze mensen zien groeien in hun rol.
 Ik heb ze binnen zien komen,  sommige schuchter en wat teruggetrokken met als grote droom om toch in de zorg te kunnen werken zonder hiervoor de opleiding te hoeven volgen omdat dat er nu eenmaal nooit van gekomen is.
Weer anderen komen al uit de zorg en zijn juist teleurgesteld dat zij niet op een gelijk niveau komen met de "echte" zorgverleners die qua aandacht naar de hulpvragers ver voor ze onderdoen.
Ik zie afstandelijke medewerkers opbloeien bij "hun"patiënten en zie dat zij een groot hart hebben terwijl dit anders nooit naar voren had gekomen.
En ik ben een piepklein onderdeeltje geweest van deze ontwikkeling, heb zelf de verandering ook doorgemaakt. En ja... ook harder geworden en met andere ogen naar de zorg gaan kijken die mij nog elke dag doet verbazen hoe hard en ongevoelig zij soms in hun samenwerking kunnen zijn, makkelijk zijn in het afschuiven van verantwoording en ogenschijnlijk hier mee weg komen.
Het is een cultuur die je  niet makkelijk doorbreekt en oogluikend wordt geaccepteerd.
Als ik het soms niet meer zie zitten en niet meer weet waarom dit nu zo leuk is, komt er een berichtje binnen van een patiënt die wil laten weten hoe goed zij is geholpen in een voor haar zeer moeilijke tijd, gewoon omdat ze wat aandacht heeft gehad, een extra kopje thee en zij mij even wakker schudt omdat ze heeft opgemerkt wat deze mensen allemaal doen.
Als ik dan aan het eind van mijn werkdag de inmiddels drukke hal doorloop om naar huis te gaan, laat ik nog een stel van mijn mensen achter die de avond nog door moeten.
Zij zullen er voor zorgen dat het de patiënten op hun gebied aan niets ontbreekt zodat ze zich kunnen opmaken voor de lange nacht die voor ze ligt .
En ik ... ik ben er morgen weer en zullen we zien wat de nacht heeft achtergelaten. 

brief aan de burgermeester

Alweer is er een busschauffeur overvallen in zijn nacht dienst.... ik ben het zat!
Crimineel uitschot denken dit maar ongestraft te kunnen volharden...en ja zonder harde actie blijft dit ook zo! Daarom maar een brief gezonden aan de burgervader van Amsterdam, ben erg benieuwd of hij hier enige actie op onderneemt....


Geachte Burgermeester van der Laan, Beste Eberhard,

Ik vond het tijd worden u deze brief te schrijven; het gaat niet goed met de hardwerkende busschauffeurs in uw stad. Afgelopen weekeind was het weer raak, in de nachtdienst in Noord is een chauffeur beschoten/bekogeld  waarbij de ruit van de bus het heeft begeven.                                 
 In de de berichtgeving werd aangegeven dat de chaufffeur ongedeerd is gebleven, hetgeen een belachelijke  constatering is. Deze chauffeur is voor de rest van zijn leven getekend.

Elke week hoor ik deze berichten uit eerste hand, mijn zoon is namelijk ook een van deze enthousiaste chauffeurs die hun werk met zeer veel toewijding en plezier uitoefenen.                    
 Mijn zoon wilde al busschauffeur worden vanaf dat hij een kleine  jongen was, zijn droom heeft hij waar kunnen maken en is dolblij met het beroep dat hij uit kan oefenen.  En wat was ik trots op hem toen hij zijn droom waarmaakte, dit gevoel maakt helaas tegenwoordig steeds meer plaats voor ongerustheid en angst. Want mijn zoon en zijn collega’s zijn inmiddels vogelvrij!  Er loopt namelijk een stelletje gajes rond die denken dat de bussen  pinautomaten zijn en  ongestraft hun slag kunnen slaan. Zij deinzen voor niets terug, hebben het recht achter zich staan want als een chauffeur de passagiers, het bedrijf en zichzelf probeert  te verdedigen moet hij zich komen verantwoorden op het politiebureau en kan mogelijk zijn baan kwijtraken.

Het GVB doet zijn uiterste best om de veiligheid van deze werknemers te waarborgen maar staat met de rug tegen de muur. Er blijkt namelijk een afspraak te lopen met de Gemeente Amsterdam dat als een bus niet op tijd of geheel niet uitrijdt er een fikse boete mag worden afgetikt. Dit zorgt ervoor dat er niet geinvesteerd kan worden in beveiliging op de bussen.                                      

In deze barre tijden is het voor een zelfs zo gerenomeerd bedrijf als de GVB dan toch wel lastig om het hoofd boven water te houden. De ritten zijn al bijzonder krap ingedeeld waardoor bij ook maar enige verstoring de chauffeurs zelf pauzes moeten laten skippen en zich in allerlei bochten wringen om de aangegeven tijden te kunnen halen.

Dit is allemaal niet zo erg, we ervaren nu eenmaal allemaal werkdruk en moeten vaak alle zeilen bijzetten om onze targets te halen. Ik neem aan dat ook dit bij u geen onbekend fenomeen is. Maar wanneer de veiligheid van deze mensen bijna dagelijks in gevaar komt gaan er bij mij toch wel allerlei alarmbellen rinkelen, niet in de eerste plaats in mijn rol als bezorgde ouder maar ook zeker als betrokken oud-amsterdammer die de stad langzaam aan ten onder ziet gaan aan dit uit de klauwen lopend crimineel gedrag.     

De buurten waar dit gebeurd  zijn bij u bekend, het  gajes wat denkt deze chauffeurs ongestraft het leven zuur te mogen maken is bij u bekend, tenminste als u regelmatig om tafel zit met de wijkagenten die de buurten op hun duimpje kennen. Hier wordt met zachte hand geregeerd om maar de lieve vrede te bewaren. Nu, ik zal u uit de droom helpen... het is oorlog! Oorlog tussen hardwerkende burgers die van hun zuurverdiende centen de belasting kas vullen en de leeglopers die voor een klein bedrag levensbedreigend zijn voor uw trouwe burgers.   Ik spreek u dan ook aan als burgervader die de verplichting heeft om voor een veilige omgeving te zorgen binnen uw stad. Daar gaat u op dit moment ernstig te mist in. 

Dus beste Burgermeester; trek uw handen niet af van dit probleem maar stroop de mouwen op en steekt u eens de handen uit deze mouwen, haal uw hand van de knip en  ga om tafel met het GVB en kom ze tegemoet om voor  veilige werkomstandigheden te zorgen. Vier handen op een buik met crimineel rerelateerd probleemgevallen siert u niet! U kunt uw handen niet in onschuld wassen....


Biedt de chauffeurs de reikende hand...dan kunnen zij de handen veilig aan het stuur houden!

Goud

De olympische spelen zijn bijna achter de rug, en wat heb ik me ook hier weer over verbaasd.
Het land wat is uitverkoren is om dit miljarden spektakel te organiseren valt zelf van ellende uit elkaar. Een land waar de enorme armoede terug te vinden is in de talloze sloppenwijken.
Een land waar zeer jonge kinderen aan hun lot zijn overgelaten, en proberen te overleven door de talloze argeloze toeristen te overvallen. De kosten van het opbouwen van het olympisch dorp had deze arme sloebers een heel andere toekomst kunnen geven maar nee.. met man en macht en talloze kostbare flaters wordt dit hypermoderne dorp uit de grond gestampt. Bij de start van de Spelen is er nog van alles aan de hand maar dit wordt met de mantel der hoogmoed bedekt.
Alle bobo's zien 't voor de vorm maar door de vingers er roepen snel dat alles is opgelost en iedereen veilig en wel  zijn intrek kan nemen.
De kosten van de kaartjes zijn toren hoog waardoor de eigen bevolking niet echt kan genieten van deze unieke gebeurtenis. Gevolg is veel lege plekken in het stadion die met gemak gevuld hadden kunnen worden met bijvoorbeeld de jeugd of alle arbeiders die voor een veel te laag loon dit hele circus hebben helpen opzetten.  Het zou de sponsers gesiert hebben ....  
Ik volg de spelen  niet op de voet, vind het maar een saaie bedoening.
Ik kijk naar de hoogtepunten en wat zie ik dan ...
Uitgemergelde, helemaal sufgetrainde veel te jonge kinderen uit het oostblok doen hun kunstje en kunnen niet meer blij zijn met een tweede of derde plaats. Noord en Zuid korea valt elkaar in de armen op sportief gebied...eenmaal thuis is dit not done.
Ik zie een van onze wielrensters zich met een noodvaart om een betonnen stoep vouwen waarbij ik echt een moment heb gedacht dat dit haar laatste gemiste bocht is.
Was deze levensgevaarlijke bocht eventjes aan de aandacht van de overbetaalde veiligheids bobo's  ontsnapt?
Haar teamgenoot wint door dit drama de gouden plak en o wat zijn we allemaal trots op deze sportieve prestatie.
Ik kijk naar de jankende judoka's, zwemsters, hardlopers, wielrenners en noem ze allemaal maar op die na de zoveelste nederlaag proberen uit te leggen hoe het nu toch fout heeft kunnen gaan.
Misschien toch omdat ze veel te hoge verwachtingen hadden?
Hoogmoed komt na de val zullen we maar denken, want nog voor dat ze schiphol hebben verlaten, denken ze de goude plak al op zak te hebben.
Ik zie good-boy Epke zo maar plat op z'n snoet gaan, maar evengoed zijn performance af maken wetend dat hij er niets meer aan overhoud.
Zelfs ik ben eventjes van de leg hiervan... arm joch , maar wat een karakter!
Als we dan wel een plak winnen ben ik natuurlijk ook weer bere trots al weet ik vaak niet eens welke sport is uitgeoefend... blijf wel een chauvinistische  'Ollander he!
Wat ik heb begrepen hebben we het lang niet zo slecht gedaan, we zijn maar een piepklein landje en er wordt een hoop geinvesteerd om de sporters hun plakken te laten halen. En we zijn blij met elke medaille ...
Het Amerikaanse zwem team kan zo van de set gelopen zijn van een aflevering van  The A-team... Zij hadden blijkbaar zo hoge nood dat ze bij een benzine station de boel sloopten om hun behoefte te doen. Als ze er achteraf wat beter over na denken snappen ze direct dat dit niet zo'n beste zet is geweest en bedenken ter plekke dat ze zijn overvallen.  Ik vraag me af of  zij net zo hard zijn aangepakt als onze stoute Youri.
Want onze lord of the rings , de bad-boy van Rio ... is zijn boekje te buiten gegaan.
Hij dacht waarschijnlijk dat de hoofdsponser van het veel te veel kostende spektakel wel een rondje wilde geven. Wie verzint ook dat Heineken hier zijn machtige stempel kan drukken?  O,  wacht dat is een domme vraag ....
Hij heeft niet goed geluisterd naar zijn coach en heeft als volwassen kerel gedacht dat hij nog wel wat eigen beslissingen kon nemen. Binnen no-time zat hij in het vliegtuig terug naar Nederland.     
Dit vind ik dan wel weer interessant worden....
Hij roept de hulp in van een Nederlandse rechter in de hoop dat deze hem wel in het gelijk zou stellen en hij een lange neus zou kunnen trekken naar het omhooggevallen commité.
Niets is minder waar want het Nederlandse recht stelt; als je iets fouts doet , tegen de afspraken en tegen de regels mag je teruggezonden worden naar land van herkomst...!
Kijk dat vind ik dan wel weer klare taal, of ik het er nou mee eens ben of niet !
Die stoute Youri schrijft geschiedenis !!
Zijn zaak kan mooie jurisprudentie opleveren voor elke vergelijkbare zaak in Nederland.
En die zijn er zat!  Ik stel dan ook voor, dat alle zaken waarbij bezoekers van ons zo tolerante Nederland die zich niet aan de afspraken en regeltjes houden, op dezelfde manier worden behandeld als onze eigen Youri. 
Ze mogen dan ook even op matje komen bij deze kortdate rechter, die dit blijkbaar binnen 3 dagen af kan handelen.
En als de inmiddels werkeloze Youri dan gelijk een bureautje verderop via vliegtickets.nl de enkeltjes boekt zijn we gelijk van alle stouterikken af.
Kijk dat vind ik nu goud waard!

mijn plaag

De vlag gaat uit ! We sluiten voor eens en voor altijd de lagere school periode af.
Na jarenlang gesteggel is ook onze jongste klaar voor het voortgezet onderwijs.
Maar welke richting gaan we in hemelsnaam met dit kind op?
Zelf is hij er helemaal klaar mee, de lastige jaren op de basisschool hebben hem nu niet bepaald enthousiast gemaakt om nog eens minstens 4 jaar in de schoolbanken te gaan zitten.
Met enige tegenzin gaan we toch om tafel om een keuze te maken, en al snel is duidelijk dat het een opleiding moeten worden waarbij hij flink zijn handjes kan laten wapperen.
En zo komen we op een technische school uit die veel doet aan praktijkgericht onderwijs.
Het eerste jaar krijgt hij een super jonge mentor die hij al snel tot vriend maakt en ik zie hem opbloeien, haalt warempel goede cijfers en maakt nieuwe vrienden, achteraf gezien waarschijnlijk voor het leven. De school rector deelt ons mee dat het duidelijk is dat hij niet de juiste aandacht heeft gekregen en dat er nog wel wat geschaaft moet worden maar dat hij het helemaal ziet zitten met onze belhamel. Wij halen opgelucht adem en zijn ervan overtuigt dat het allemaal prima op z'n pootjes terecht komt.
Dan slaat de pubertijd in als een bom, hij haalt nog meer streken uit dan dat we al gewend waren en  hebben er soms een dagtaak aan alles weer op de rit te krijgen.
Ik ben achteraf blij dat ik niet alles heb geweten.... ik ben ervan overtuigt dat ouders beschermt worden en onbewust niet achter dingen komen die hun nazaten  allemaal uitvreten.
Één omdat ze zelf op een gegeven moment de gave krijgen om dingen op te lossen en Twee het op een zo grandioze manier te kunnen verzwijgen dat wij het dankbaar slikken voor zoete koek.
Uiteindelijk komen nu alle verhalen zo af en toe op tafel en kan ik me met terugwerkende kracht de haren uit het hoofd trekken dat ik het indertijd inderdaad als zoete koek heb geslikt.
Een dikke knuffel van mijn inmiddels volwassen enfant terrible maakt dat ik het maar naast me neerleg.
Als hij in latere jaren een ander mentor krijgt worden we weer teruggesmeten in conflicten, lastige gesprekken en houden we opnieuw ons hart vast.... gaan we deze periode zonder veel kleerscheuren doorkomen ? De technische gave van dit kind maakt dat hij de school min of meer goed doorloopt.
Na deze 4 jaar is hij het echt zat en komen we tot de beslissing dat hij maar moet gaan werken.
De wens om busschauffer te worden speelt al vanaf zijn jonge jaren en dat is waar we naar toe werken .... alleen moet hij daar 21 jaar voor worden dus moeten we "eventjes"een paar jaar door zien te komen.
Net als zijn zus start hij zijn carriëre met schoonmaken in het ziekenhuis en hier komen zijn doorzettingsvermogen, enthousiastme en compassie voor de medemens prima tot zijn recht.
Hij leert hier ook hoe lastig het kan zijn om opdrachten op te volgen, je aan bepaalde regels te houden en dat je soms gewoon beter je mond kunt houden. Dit laastste is hij nooit echt afgeleerd maar kan in deze harde wereld dan ook weer geen kwaad.
Maar ik zie ook hoe hij met patiënten omgaat die min of meer aan het medisch regime zijn overgeleverd, en hoe hij deze mensen door zijn aanwezigheid een beetje de dag door helpt.
Zijn liefde voor oudere of zwakke mensen heeft hij al van af jongs af aan.
Zijn oma kon altijd op hem rekenen.
Een zwaar ziek buurmeisje zeulde hij door het hele park naar de kinderboerderij.
Zijn buuroma is hij al jaren trouw en helpt haar waar hij kan.
Hij werkt hard en blijft niet ongezien.  Op een bepaald moment komt hij  een zeer belangrijk persoon tegen die zijn leven op een positieve manier zal beinvloeden, en loopt zijn eerste echte liefdesverdriet op.
Net 18 jaar is hij als hij ons deelgenoot maakt van hoe hij in het leven staat en doet dat op een zo goede manier dat ik vanaf dat moment zeker weet dat onze band sterk is voor het leven.
Tegelijkertijd komt hij er achter dat met wat voor bericht hij ook komt hij altijd op zijn ouders kan rekenen.
We gaan een zware maar dierbare periode in die tot op de dag van vandaag de bodem is geweest voor een stevige relatie.   
Als hij zijn droom waarmaakt en met succes alle papieren voor busschauffer binnen haalt  heb ik opeens een zoon in pak rondlopen en wat ben ik trots,. Hij heeft het m toch maar mooi geflikt!
Helaas liggen deze baantjes niet voor het oprapen en worden contracten niet altijd verlengt dus blijft hij wat onnrustig heen en weer zoekende naar vastigheid.    
Hij heeft op een gegeven moment 3 baantjes ... waarvan 1 in een beruchte en beroemde club. 
Roerige tijden zijn dat want ondanks het heerlijke uitgaansleven wat prima bij hem past zit hier ook een donkere zijde aan, deze jongens zijn vogelvrij voor alle minder ruimdenkende groeperingen.
Zijn grote mond komt hem nu goed van pas maar kan toch niet voorkomen dat hij rake klappen krijgt en ten prooi valt aan een stelletje lafbekken die het niet in hun eentje aan durven.
Angst slaat me om het hart in deze periode en ik verwonder me weer hoe hij hiermee omgaat, blijft poitief in 't leven staan en laat zich niet in een hoek duwen.
We zijn inmiddels in rustiger vaarwater...
Mijn inmiddels volwassen jongen.
Nog steeds z'n bekkie klaar, en een beetje wijzer. 
Nog steeds trouw aan allen die hem dierbaar zijn, en ook geleerd dat niet iedereen te vertrouwen is
Nog steeds vol met streken, en wat kunnen we daar nu om gieren.
Nog steeds mijn plaag, mijn onruststoker, mijn hartedief.
Door hem zie ik de wereld anders, door hem heb ik geleerd de dingen nemen zoals ze zijn, door hem ben ik trotse moeder van dit prachtige kind.
Hij staat voor wat hij is en ik sta pal achter hem !





    



 

andere wereld

Ik ben voor een tijdje uitgezonden om op een andere locatie de leiding tijdelijk over te nemen.
Bij een gezondheidsinstelling voor mensen met een verstandelijke en lichamelijke beperking mag ik de boel gaan runnen.
Het is een compleet andere wereld dan een ziekenhuis waar men maar tijdelijk verblijft.
Op deze locatie kom ik in hun woongebied, deze cliënten verblijven hier permanent met voor sommigen af en toe  een bezoek aan het thuisfront.
Na een weekje te hebben meegelopen mag ik het zelf uitzoeken en dat kost me best wat moeite.
Het is een heel complex met diverse wooneenheden. Ik raak ook regelmatig de weg kwijt en loop wekenlang rond met een plattegrond van het gebied.
De bewoners zijn zeer gemeleerd;  jong, oud en van redelijk zelfstandig met begeleiding tot volledig hulpbehoevend. Ik kom er achter dat deze tak van zorg nog wel wat verbetering zou kunnen gebruiken. Ik zie zeer jonge begeleiders de zware last hebben om zwaar gehandicapten goed door de dag en nacht te loodsen. Zelf voel ik me niet echt op mijn gemak bij deze groep mensen.
Ik heb ooit bij het kiezen van mijn beroepskeuze snuffelstage mogen lopen bij een zelfde instelling en wat me bij is gebleven is de enorme wilskracht van deze mensen.
Zeer zwakbegaafd maar  om de donder niet van plan zich zomaar over te leveren aan de regels van de dag. Het vermogen en geduld te hebben om deze mensen toch weer veilig en wel de dag door te helpen heeft mij toen al verbaasd. Nee dit was niet aan mij besteed, vooral toen een van de bewoners mij in een soort bankschroef greep vastklampte en niet van plan was ooit meer los te laten.
Eens maar nooit weer dacht ik toen.
Nu sta ik midden in hun leefgebied en probeer me staande te houden zo goed en kwaad als het gaat.
Mijn medewerkers zijn super met deze mensen en hebben een hechte band met ze opgebouwd, ik word dan ook in het begin met argus ogen bekeken.
Ik kom met mijn rondes op de diverse groepen en zo ook bij een gedeelte waar zwakbegaafde ouderen lijdend aan dementie wonen. 
Het is een oud gebouw met een gezelligheidsfactor van min 10. De badkamers zijn bedroevend en al jarenlang niet aan een frisse onderhoudbeurt toe gekomen. De slaapkamertjes klein en somber en de huiskamer veel te klein voor de 6 bewoners die hier permanent verblijven.
Mijn medewerkster die verantwoordelijk is voor de schoonmaak, doet haar uiterste best de oude boel netjes te houden en ik zie aan haar dat zij erg begaan is met de bewoners. Ik merk al snel dat ons zeer krenterige schoonmaakprogramma hier nergens op slaat.
Ik kom binnen op het koffie moment en de ouderen zitten aan tafel. Een van de dametjes trekt mijn aandacht en ik vraag aan haar of de koffie lekker is. Ze pakt mijn hand en start een verhaal over vroeger, ze aait mijn hand en verteld haar verhaal wel vijf keer.
Dan vraagt ze of ik weet waar haar moeder is, ze moet naar huis....
Ik zeg haar dat ik vind dat zij prachtig haar heeft en kinderlijk glimlachend draait ze een krulletje rond haar vinger. Dan opeens is ze me kwijt... pakt een doekje uit haar schoot en frummelt daar wat aan.
Er wordt geroepen dat ze haar koffie op moet drinken, en ik begrijp hieruit dat ik maar in de weg loop. Braaf drink ze haar koffie op en ik kan me werkelijk niet voorstellen zij op deze manier haar dagen moet slijten.
Er is ook een gebouw met daarin zelfstandig wonende jongeren, dit gebouw is vrij nieuw en van alle gemakken voorzien. Wat een verschil ! Deze bewoners hebben een volwaardige woning voor zichzelf en ook een gezamelijke huiskamer en keuken. Zij hebben op het complex ieder een eigen taak, de een verzorgt de dieren, de ander helpt in het personeelsrestaurant of helpt bij de activiteiten van zeer zwak begaafden. Ook zijn er een aantal die administatieve taken hebben. Het zijn actieve mensen met een duidelijk doel. De schoonmaak van hun onderkomen moeten ze zelf doen alleen de grotere klussen worden 1 x per week  door mijn medewerkers gedaan. Als zij de boel laten vervuilen moeten wij daar melding van maken. Maar deze gasten laten zich niet zomaar wat vertellen hoor, menigmaal zijn we de deur gewezen! Hilarisch!
Mijn kantoor is gesetteld in een van de woonunits waar vrij jonge bewoners met een behoorlijke geestelijke en lichamelijke beperking zitten. Zij hebben elke dag een strak program te volgen en schijnen daar goed op te teren.
Op een bepaald moment gaat het voor mij compleet de verkeerde kant op.
Bij een van mijn conroles in hun wooncomplex ben ik zo stom mij aldaar in te sluiten, de begeleiders zijn op dat moment niet aanwezig en ik merk dat ik mij allerminst op mijn gemak voel.
Een van de bewoners ziet zijn kans schoon en sleept mij mee de badkamer in en uit zijn gebaren en lastig te ontcijferen communicatie begrijp ik dat hij erg graag wil dat ik hem een frisse douche beurt geef. Ik probeer hem nog op andere gedachten te brengen maar daar is deze jongeman niet van gediend. Ik weet werkelijk niet hoe ik met hem om moet gaan. Hij maakt me bang en toch ben ik ook begaan met hem. Ik wil in ieder geval niet dat hij overstuur raakt maar ook mij eigen veiligheid komt aardig in het gedrang.  Dit is een volwassen jongeman die behoorlijk sterk is en ook zijn mede bewoners houden de boel scherp in de gaten en ik voel dat de situatie aardig uit de hand kan lopen.
Op een of andere manier weet ik hem rustig te krijgen en te ontlopen. Ik weet niet hoe snel ik me uit de voeten moet maken. Gelukkig komen zijn begeleiders terug en zij hebben meer werk nodig om  mij te kalmeren dan de bewoners. Na een sterke bak koffie en frisse lucht kom ik weer terug op aarde. Wat een drama!
Ik ben behoorlijk onder de indruk van deze wereld die ver van mijn bed staat, en met alles wat er beter kan, anders zou moeten en eigenlijk niet door de beugel kan heb ik met eigen ogen kunnen zien dat de zorg voor deze groep mensen neerkomt op de betrokkenheid en inzetbaarheid van zwaar onderbetaalde medewerkers die er elke dag weer het beste van weten te maken.
Ik heb gezien hoe er gesnoezeld wordt met zeer jonge kinderen die door hun handicap geen raad weten met hun lichaam en geest, en door hemels geduld van een begeleider tot rust gebracht worden in speciale snoezelruimtes waar met licht en geluid het kind tot rust gebracht wordt.
Ik heb ook gezien dat volwassen cliënten op de vuist gaan met de begeleiders en zij evengoed na zo een uitspatting weer met alle geduld en begrip doorgaan met de dagelijkse gang van zaken.
Ik heb het hier nog een paar weken vol gehouden en met een hele ervaring rijker terug gegaan naar de voor mij vertrouwde omgeving van het ziekenhuis, en heel stiekum dank ik de lieve heer dat mijn kinderen gezond en wel ter wereld zijn gekomen en hoop dat mij en mijn dierbaren zo een leven bespaard blijven.