beschermen

Al vanaf het eerste moment dat ik moeder werd wil ik mijn kroost beschermen tegen de grote boze buitenwereld.
In het begin is dat niet zo moeilijk, elk huiltje had zijn eigen boodschap en vaak was alleen wat verzorging als luiertje verschonen, lekker baddermomentje, flesje of hapje en flink veel knuffels de oplossing om al deze problemen op te lossen.
Wat later, wanneer de wereld van mijn baby's groter aan het worden is, en zij met eerst nog kleine stapjes deze gaan ontdekken  loopt ik met ze mee om er voor te zorgen dat ze na het vallen ook weer opstaan en doorgaan. Hier is dan na een valpartij een flinke knuffel, een pleister of aanmoediging al voldoende om ze naar de volgende fase te helpen.
Niet veel later moet ik toch soms flink de pas erin houden om ze bij te kunnen houden maar nog steeds kan ik hun wereld veilig en beschermd houden
Dan komt het moment dat er invloeden van buitenaf komen en ik niet meer elk moment van de dag mee kan maken. Hiermee worden niet alleen mijn kindjes die allang geen baby's meer zijn uit hun comfort-zone gehaald maar ook ik zal moeten toezien hoe de grote boze buitenwereld langzaam de beschermde wereld van mijn kindjes binnendruppeld.
De eerste stapjes in de wereld van het onderwijs worden gezet en steeds meer en meer moet ik de teugels laten vieren. Het blijkt al snel een harde wereld te zijn waarin ze zich moeten kunnen verdedigen en staande zien te houden. Hoe slecht heb ik dit kunnen verdragen ... de mentaliteit van deze wereld, het pesten, de onredelijkheid  en onverschilligheid van sommige leraren, omdat dit nu eenmaal niet hun eigen baby's zijn. Mijn baby's... die ik zo makkelijk heb kunnen troosten moeten het opnemen tegen deze harde wereld.
Weer wat later hebben ze zich de technieken aardig eigen gemaakt om hier te kunnen overleven en zie ik ze veranderen van kleine dreumissen naar eigenwijze teeners.
Nog steeds kan ik mijn rol als beschermer op me nemen , en als het nodig is laat ik me nog even flink gelden .
Dan komt het moment dat mijn goede bedoelingen niet meer zo goed worden begrepen en zorgt mijn beschermende rol er voor dat dit flink tegen me werkt.  Het grote loslaten gaat beginnen!
Vanaf een afstandje zie ik dat ze de moedervleugels willen ontvluchten en de eigen vleugels uit gaan slaan. Dat gaat niet altijd zonder slag of stoot, en nu ben ik degene die af en toe een bemoedigend woordje nodig heeft, nog net geen pleister en heel veel knuffels.
Als ze dan eenmaal het pad der volwassenen betreden zijn de problemen die ze tegenkomen van hetzelfde kaliber als de problemen die ik heb meegemaakt en soms nog midden in zit en zijn we gelijkwaardige strijders tegen de grote boze wereld geworden.  Maar wat is het lastig om deze zorgen niet van ze over te kunnen nemen ! Nog steeds zijn het mijn baby's en wil ik in hun wereld de strijd overnemen.
Machteloos moet ik inzien dat dit nu eenmaal niet zo werkt, ook zie ik dat mijn eens zo onschuldige baby's zijn uitgegroeid tot prachtige volwassenen die hun eigen boontjes prima kunnen doppen.
Ze maken blijdschap mee maar ook verdriet en verlies van dierbaren, ze maken ook mee dat de wereld verdomd onredelijk kan zijn en je met al je goede bedoelingen toch af en toe het onderspit delft. Ik maak mee dat zij zich staande houden en heel flexibel zijn na het verwerken van soms best enstige zaken.
Hoe goed zij zich ook weten te weren, het leven omarmen , en teleurstellingen en verdriet aankunnen nog steeds wil ik het liefst nog steeds hier en daar een pleistertje plakken, ze overeind helpen als ze eventjes struikelen, en oneindig veel knuffelen om alles weer op te lossen.