het roer moet om

Net voor de jaarwisseling zijn we weer als gezin herenigd, we mogen na ons ziekenhuisavontuur lekker naar huis.
Maar alweer krijgen we een spannend momend te beleven als mijn prachtige roze baby eventjes in de war is en denkt dat hij als parkietje door het leven moet.
Bij het hielprikje zijn de waarden niet helemaal zoals ze moeten zijn, en bijna moeten we ons korte samenzijn alweer onderbreken.
Nu wil het toeval dat het deze laatste decemberdagen stralend weer is en zijn kamertje lijkt op een walk-inn zonnenbank. Op advies van alweer mijn kranige vroedvrouw zetten we hem in het zonnetje en warempel op de laatste dag van het jaar kruipen de waarden de goede de kant op en mogen we het nieuwe jaar met z'n viertjes omarmen.  Niet dat we al feestvierend het vuurwerk bewonderen, we zijn zo gesloopt van de afgelopen gebeurtenissen dat we elk momentje van slaap meepakken.
Onze lieve bolle vent heeft namelijk meer behoefte aan slaap dan voeding wat als gevolg heeft dat hij maanden lang nachtvoeding nodig heeft om enigzins op gewicht te blijven.
Niet dat hij met zijn dik 9 pond nu niets kan lijden maar ook een flinke baby mag nu eenmaal niet te veel afvallen, hierbij nog de lastige krampen van het kleine manneke.  Dit heeft ons heel wat gebroken nachten opgeleverd half liggend op een stoel in zijn kamertje, risico lopend dat we een nek en rug hernia aan het kweken zijn.
Maar de lieve glimlach op zijn half slapende bekkie als de ergste honger gestilt is en de krampjes zijn wegesust is onbetaalbaar. Waren al zijn probleempjes in de toekomst maar zo makkelijk weg te werken, al lijkt me het best lastig om met dat lange lijf dat hij later ontwikkeld saampjes op een stoel hem al wiegend in slaap te krijgen.
Zoals gezegd ontpopt mijn kleine drama queen zich als voorbeeldige zus.
Haar leventje bestaat uit het verleggen van grenzen, beeldig wezen bij haar o zo lieve juffie, en te schattige grote zus zijn van haar broertje.
Elke avond mag zij het bad ritueel doen en zijn voor het slapengaanflesje geven, wat zij met veel zorg en geduld op zich neemt. Het is echt een genot om dit gade te slaan. Duidelijk is dan ook dat dit kleine mannetje diep in haar opstandig hartje ligt. Mijn bange gedachten over een jaloerse peuter zijn volkomen ongegrond en ik kan enorm genieten van die twee samen. Naar mate de tijd verloopt zal blijken dat dit zo zal blijven ook als haar schattige broertje momenten krijgt waarin hij helemaal niet meer schattig is en haar gaat gebruiken om zelf uit de problemen te blijven.
Intussen gaat het leven verder, de financiële situatie wordt er niet beter op  en we komen tot een punt dat het roer nu echt wel om moet. We zijn het zat om tot de vaste aanhang van de gemeente te behoren en pakken met beide handen het voorstel aan om omscholing te gaan doen .
Paps gaat weer naar school en zal zich laten omscholen tot timmerman, en mams moet ook maar eens van de status huismoeder af en gaat op zoek naar werk. De halfslachtige zwarte werkhuisjes zetten uiteindelijk weinig zoden aan de dijk en een beetje investeren in de toekomst lijkt verstandig.
Er is een nieuw ziekenhuis in aanbouw en daar worden mensen gezocht voor in de schoonmaak, dat zou nu wel eens iets kunnen zijn om weer op de arbeidsmarkt wat te kunnen betekenen.
Samen met schoonzus sla ik aan het sollicteren en warempel; we worden direct aangenomen.
We stropen de mouwen op en gaan aan de slag om in eerste instantie het ziekenhuis bouwschoon te maken en later krijgen we samen een eigen afdeling waar we in de vroege avonduurtjes de boel schoonhouden. Het is goed te combineren met het thuisfront en het werken in een team maakt dat ook de sociale contacten weer wat breder worden.
Dan nog onwetend wat een lange carriëre hier in het verschiet ligt voor mij in het ziekenhuis, het talent om zo een verantwoordelijke functie te krijgen ligt ergens diep van binnen verscholen en zal  met de jaren beetje bij beetje tevoorschijn komen.
Ook de enorme stap die veel later nog genomen zal worden;  een heus eigen timmerbedrijf runnen, laat zien dat we niet voor een gat te vangen zijn en we hard werkend, met geloof in onzelf en gezin alles kunnen handelen.
Langzaam aan vegen we onze financiële rommel bij elkaar en het zal nog wat jaartjes kosten om er goed en wel boven op te komen maar het begin is er.
Het heeft wat bloed, zweet en tranen gekost, het is een lange weg geweest en nog steeds is het geen achterover leunen maar we hebben 't 'm wel gefikt!