uitgepest

Als het tijd is voor  spruit nummer 2 om de eerste stapje te zetten op de basis school hebben we al een tijdje geoefend op het peuterschooltje. Hoe anders is dit hem vergaan dan zijn stoere zus.
Terwijl zij drama maakte om het drama was bij hem het verdiet hartverscheurend als ik hem moest brengen.
Mijn kleine man was geheel van de leg elke keer als het afscheid daar was en hij de ochtend  moest zien door te komen met terrorpeuters om hem heen.
Hij heeft de wereld lange tijd met een groot vraagteken op zijn gezicht bekeken, viel ondersteboven van alle indrukken en emoties om hem heen.
Bij zijn zus kon hij geen kwaad doen dus begreep hij het niet zo best dat niet alle kindjes zo meegaand waren als zij.
De eerste dag op de basis school, heeft hij stilletjes in de schaduw van zijn juffie doorgebracht.
Hij had het zelfde juffie als zijn grote zus,dus dat was min of meer vertrouwd.
Als ik hem dan weer na zijn wenuurtjes  kwam ophalen kreeg ik als begroeting dikke tranen van opluchting dat hij weer mee mocht naar huis. Het heeft een  behoorlijke tijd geduurd voor hij niet meer met een diepe zucht de school binnen liep mijn hand gewoon echt niet los wilde laten.
Wat heb ik me rot gevoeld, hoe anders is dit dan bij mijn kleine drame queen, die me geen blik meer gunde zodra haar juffie in zicht kwam.
Zijn hele peutertijd is hem zwaar gevallen, ik had dan ook nooit durven dromen dat hij zich in de middenbouw zou ontwikkelen als een kleine donderwolk die zich door niets en niemand wat zou laten vertellen.
Hier zit wel een verhaal achter.... Eenmaal in groep vier, mijn babyboy is dan nog maar net 6 jaar gaat er een periode van 1,5 jaar in waarin hij behoorlijk wordt gepest.
Hoe onbegrijpelijk ik het nog steeds vind maar wij als ouders hebben hier pas toen het uit de hand liep iets van gemerkt of uberhaupt iets van gehoord van zijn juf.
Natuurlijk zagen we dat hij aan het veranderen was, maar dat werd zo vonden wij, ook wel eens tijd.
Het pesten werd gedaan door een nogal uit de kluiten gewassen meid die een kop groter was dan hij. Het was een kind uit een probleem gezin waar tot overmaat van ramp de moeder ook nog eens ongenezelijk ziek werd. Dit werd als excuus gebruikt voor haar onhebbelijk gedrag en moest helaas mijn kleine man hier onder lijden. Hij was ook wel een makkelijk prooi... niet opgewassen tegen dit onverwacht fenomeen. Hij werd hard aangepakt op school en ook thuis vond hij in het begin geen luisterend oor , veel te laat hebben door gehad dat dit een gevalletje van stuktureel pestwerk was.
Tot hij er genoeg van had... hij heeft haar op een maaandagochtend, in een bomvolle aula tijdens de weekopening een geweldig pak slaag gegeven.
Toen was het hek van de dam en werden de beide partijen bijeengeroepen, en merkte wij dat de pedagogische kijk op kinderen zeer te betwijfelen valt op deze school.
Er volgt een heftige periode, die hem voor het leven heeft getekend. Geen enkele leraar heeft ooit meer zijn vertrouwen kunnen winnen, wat maakte dat hij zijn gehele lagere schoolperiode tegen alles en iedereen heeft aangtrapt.
Tot op de dag van vandaag twijfel ik of de beslissing om hem op deze school te laten wel de beste was.
Eenmaal op het voortgezet kwam er wat rust, en werd hij gewaardeerd om zijn positieve karakter trekken, maar deze jongeman liet zich door niets en niemand meer in een hoek drukken.
Hoe veel nachten heb ik niet wakker gelegen , bang voor zijn toekomst, bang voor wat voor een volwassen vent dit nu toch moet gaan worden maar vooral bang dat hij op zou groeien als een ongelukkig mens.
Niet is minder waar gebleken. Nee hij is niet makkelijk en nee hij laat zich niets vertellen.
Maar wat een heerlijk mens is het geworden, sociaal en open, trouw aan zijn dierbaren, hulpvaardig en rechtvaardig, hardwerkend en positief ,onverschrokken en altijd in voor gezelligheid.   
Mijn babyboy ...