duisternis

Donkere kamer, geen bewegingen, geen geluiden, kotsbakje naast me en een hele rits lege pillenstrips.
Zo breng ik vele jaren, dagen lang door als ik weer eens migraine aanval heb.
Al vanaf mijn tienerjaren weet ik niet beter. De aanvallen varieren van 24 tot 72 uur.
Bij de heftige aanvallen denk ik elke keer weer dat ik dit keer er echt iets vreselijks aan over hou.
Mijn gezicht  lijkt weg te trekken, mijn zicht verdwijnt op dat kleine strookje licht na, wat stiekum langs de verduisteringsgordijnen toch een weg naar binnen weet te vinden.
Mijn lichaam is volkomen leeg en toch blijft mijn maag zich maar een weg naar buiten te willen wurmen.
Op het moment dat ik een gezin heb en verschillende andere verplichtingen besef ik pas goed hoe een inpact deze aandoening heeft op het dagelijkse leven.
Lukt me dan nog net om de kindjes op school te droppen, hulptroepen in te schakelen om het kleine spul de verdere dag door te helpen en dan maar snel onder te duiken.
Als de jaren verstrijken kom ik erachter dat de maandelijkse cyclus die wij vrouwen jaren lang mogen ondergaan de boosdoener is.
Van de 4 weken in een maand ben ik er 3 weken zoet mee. PMS !
Bij een zoveelse bezoek aan de neuroloog krijg ik op een bepaald moment injecties mee die ik mijzelf  kan inspuiten. Dit is echt heftig spul zeg! Het spul moet ingespoten worden in mijn been en stijgt binnen no-time naar mijn tegendraadse vaten in mijn hoofd. Mijn hart lijkt mee te willen en bokt als een gek in mijn borstkas. Het duizelt me meteen en ik kan met geen mogelijkheid meer bewegen. Binnen 2 minuten ben ik volkomen knock-out en kom pas weer bij m'n positieve als het tijd is voor de volgende dosis.
Ik heb een abonnement op een ritje door de MRI scan, en ik denk er serieus over na om een portfolio aan te leggen van al deze mooie foto's. Maar ja...welk modellen bureau zit er nu te wachten om een zwart-witje van mijn zo op het oog onbeschadigde hersenpan.
Eindelijk komt er wat ligt aan de horizon, ik kom godzijdank vrij jong in een nieuwe fase terecht ; de overgang. Mijn eierproductie is geheel van de leg en veroorzaakt weer andere problemen die nu echt moeten worden aangepakt.
Zo ga ik met mijn uiterst creatieve huisarts een nieuwe weg van behandelingen in.
Deze man zou niet misstaan in een doe-het-zelf zaak. Hij haalt zijn trukendoos te voorschijn en bombardeed mij als een soort proefkip. Ik voel me net een onbewoonbaar verklaard gebouw die hij wel eens even zal gaan renoveren.
Wat een drama... die vent zou een goede kandidaad zijn voor een nieuw programma; help mijn huisarts is klusser! Maar je kan veel van hem zeggen  gierig is hij niet... ik krijg er gratis en voor niets 10 kilo aan buikvet bij!
Als ik voor de zoveelste keer volgestopt ben met allerlei hormonen met de daarbij behorende  ellende ben ik het zat. Ik zoek mijn heil bij een specialist voor vrouwen.
Als ik deze uiterst vriendelijke man terecht kom en mijn verhaal doe lijkt hij het helemaal te begrijpen. Ik verzoek hem dringend mijn gehele binnenboel te verwijderen maar dat gaat hem wat te ver. Er is wel wat onderzoek nodig... nu moet je weten dat, omdat wij in het zelfde ziekenhuis werken hij geen onbekende voor mij is. Ik mag hem regelmatig voorzien van zijn kleding en kom vaak op zijn afdeling om de schoonmaakprestaties van mijn dames te controleren. Ook staan we vaak samen bij de broodjes in de personeelskantine dus ik voel me nogal ongemakkelijk bij het idee hem mijn binnentuin te moeten laten. Dankzij zijn lieve assistente, die ik uiteraard ook ken, lijkt het de normaalste zaak van de wereld om even tussen de middag mijn binnentuintje door hem te laten bekijken. Hij is vrij snel overtuigt en komt met de voor mij perfecte oplossing.
Hij gaat de boel een beetje omploegen zodat mijn zorgvuldig aangelegde park verder in tact kan blijven, zelfs mijn boompje, die hij tijdens zijn wandeling door mijn park heeft gevonden, kan blijven zitten.   
Binnen no-time lig ik op de OK waar mijn ziekenhuis collega's goed voor mij zorgen. Ook hier voel ik me ontzettend opgelaten. Mijn publiek kom ik straks weer in de gangen tegen en deze gedachte maakt dat ik me bijna liever ergens ander laat behandelen. De assistente is zelfs een van de lieve meiden  die vanaf zeer jong  bij mij in de schoonmaak heeft gewerkt. Zij heeft de smaak van werken in de zorg hierdoor te pakken gekregen en zich inmiddels opgewerkt tot operatie assistente. Ze komt speciaal nog even bij  me langs om te vragen of ik het niet vervelend vind dat juist zij zal assisteren, anders  zorgt ze voor een andere collega. Op de een of andere manier stelt zij me gerust, dit lieve kind zal mij een VIP behandeling geven.
Als alles eenmaal achter de rug is, begrijp ik niet waarom deze behandeling niet gelijk na de geboorte van ons laatste kind is aangeboden! wat een verademing... tot op de dag van vandaag nergens meer last van gehad.
Helaas heb ik mijn dramatische genen doorgegeven aan mijn kinderen.
Nu ligt mijn dochter regelmatig volkomen uitgeteld in haar donkeren kamer, en staat haar gezin in het teken van deze vreselijke aandoening.
Mijn zoon gaat bij tijd en wijle volkomen knock-out en zie ik de tekenen in zijn gezicht als het weer zover is.
Ondertussen neemt mijn lichaam een loopje met me,
Mijn huid blijkt zeer elastisch te zijn want er ploppen met gemak overal vetophopingen op.
Ik was altijd een kou kleum maar nu breekt het zweet me op de meest ongemakkelijke momenten uit.Ik kon wel 10 uur achter elkaar slapen, nu ben ik al blij met 3 uur achtereen.
Mijn botten en spieren lijken met elkaar te hebben afsproken om niet meer samen te werken, dus lijk ik soms wel een overjarige hoelahoep atlete die net iets te lang heeft geoefend. Mijn eerst zo sexy heupbewegingen gaan gepaard met een hoop gekraak en gesteun en op de meest beschamende momenten schiet er weer een knie op slot.
Ik moet opeens meer bewegen om de boel wakker te schudden en onverwachte bewegingen worden beloond met dagenlange stramheid. Van een avondjes stappen heb ik nog minstens een week plezier en dan heb ik niet over dat ene wijntje die ik beter niet had kunnen nemen.  
Dit alles neem ik echter graag voor lief, want  dit is niet te vergelijken met alle uren die ik heb doorgebracht ondergedoken in de duisternis.
Ik heb een hele schare met heerlijke medestanders om me heen die de gekte die in mijn lijf aan de gang is helemaal snappen. Mijn rode vlekken, mijn zweterige snor en mijn uit de vorm geraakte lijf,  mijn  nukkige buien, anti haar en geen zin in make-up dagen het maakt allemaal niet uit. 
Er is weer licht na de duisternis!!