afgelopen

Met de drukte van gezin en werk vliegen de jaren voorbij.
Kinderen doen hun ding op school, manlief hard aan het werk om de boel draaiende te houden en ik schipper tussen huis en haard , ziekenhuis en niet te vergeten de moeizame relatie van onze families.
Deze familie is niet groot maar vergt veel energie. Een schoonfamilie die ook de nodige perikelen doormaken. Als schoon pa en ma 25 jaar getrouwd zijn horen we vlak na het door ons zo zorgvuldig geplande verrassings feestje dat de koek op is. De schrik zit er bij ons goed in want ondanks dat dit huwelijk vele ups en down heeft doorgemaakt valt dit ons rauw op 't dak . Nog jaren schipperen we tussen de beide partijen en ondanks het feit dat ze beide nieuwe liefdes hebben gevonden lukt het niet om een gezellige familie te creëeren.
Ondertussen sleept ook de lastige moeder dochter relatie zich voort.
Ook al woont ze letterlijk om de hoek dat heeft er niet voor gezorgt dat de band veel hechter is geworden. Oude gewoontes blijken niet makkelijk af te leren  en oud zeer nooit helemaal te helen.
De jaren beginnen ook bij haar te tellen en het zware onregelmatige leven eist zijn tol.
De slijtage slaat toe in haar lijf en dat maakt dat ze minder zelfstandig aan het worden is, en dat past nu niet echt in het plaatje van haar leven. Ze blijft volhardend in haar gedag en manier van leven.
Om toch enigszins mobiel te blijven komt er op een bepaald moment een scootmobiel waarmee ze weer flink uit de voeten kan.
Levensgevaarlijke taferelen doen zich vervolgens voor, ze rijd midden op de autoweg, mist nog maar net een duik in de gracht, en er onsttaat een soort van burgerwacht om haar heen die een poging wagen haar na een zoveelste bezoek aan haar favoriete kroeg veilig en wel naar huis escorteren.
Ze blijft me verbazen, en ik verbaas me ook nog altijd dat de mensen om haar heen dit wel met een glimlach kunnen weerstaan en ik alleen maar boos ben  als er weer een zoveelste aanvaring achter de rug is. Nu zijn deze verhalen hilarisch en bijna leuk om op te halen , toen zorgde het voor nog meer discussie en strijd.
De kinderen vinden het allemaal prachtig, een oma die best een beetje stout is en waar altijd alles
mag. Stiekum neem ik me voor ook zo'n oma te worden.
Ik ben toch ergens haar vangnet, nodig voor de bezoekjes aan artsen en ziekenhuis, om kerstdagen mee door te brengen , haar voor altijd gelukkig te maken door haar een stel prachtige kleinkinderen te schenken en onze eeuwige strijd in leven te houden.
Dan is het opeens afgelopen, op een maandag middag als ik haar al tien keer heb proberen te bellen , haast ik me na het werk naar haar huis . Ik zie vanaf buiten dat zij op de bank zit met haar hoofd schuin  opzij . Als ik binnen kom weet ik gelijk dat het foute boel is.
Het beschuitje met een kopje thee van de vorige avond staat onaangeroerd voor  haar op de tafel,
de centrifuge staat vol met wasgoed te wachten , de televisie staat  aan op haar favoriete kanaal en de eeuwige volle asbak met een opgebrande peuk ..... haar avondritueel ...
Ik weet eventjes niet wat ik moet doen...... eergister heb ik nog een harinkje bij haar gebracht omdat ze wat last van haar keel had. En de week ervoor nog met haar naar de dokter geweest omdat ze zo duizelig was en veel hoofdpijn. Nu zit ze daar.... Opeens word ik boos en begin tegen haar te schreeuwen, dit is niet het einde ... Toch !  We moeten nog veel vaker ruzie maken en hopelijk ooit eens alles uitpraten. Er komt geen antwoord, geen lachje ,geen boze blik of tranen .
Het is stil....doodstil. Ik ga tegenover haar op de grond zitten en kan mijn ogen niet van haar afhouden, het is echt waar ...ze heeft me voor altijd verlaten. 
Haar kat blijft maar kopjes geven tegen haar levenloze been, en komt niet eens naar zijn bakje toe als ik hem probeer te troosten met wat eten .
Als ik weer een beetje kan denken begin ik te bellen, eerst de dokter, dan m'n lief die gelijk op zoek naar de kinderen gaat.  Godzijdank zijn zij hier niet eerder binnengekomen dan ik, dat had makkelijk gekund... Zij komen bijna dagelijks bij haar op bezoek na school...
Als de dokter komt zitten we samen nog even bij haar, ze onderzoekt haar en dan legt ze me uit dat het snel gegaan moet zijn gezien haar houding.
We leggen haar samen voorzichtig neer en dekken haar toe met een dekentje.
Heel even lijkt het of ze slaapt, dan komt iedereen binnen en ik zie het verdriet in slaan als een bom.
Als we zo goed en kwaad als we dat kunnen afscheid hebben genomen, wordt ze opgehaald.
Zonder het op dat moment echt te beseffen zal ik haar nooit meer zien.
Het is afgelopen .....