te laat

Mijn zwarte schoenen zijn wit, mijn handen zijn koud, en mijn lijf doet zeer.
De laatste wens is uitgevoerd en ik het gevoel er een zooitje van gemaakt te hebben.
Het uitstrooien van haar as is een van de vreselijkste dingen die ik ooit heb moeten doen.
Alsof ze mij voor de laatste keer wil omarmen dwarrelt ze om me heen.
Op de achtergrond staat mijn lieve gezin het tafereel gade te slaan.
Ik kan niets doen aan het verdriet en de machteloosheid die zij voelen.
Ik word er boos van.... wat een vertoning, ik wil stoppen maar er lijkt geen eind aan te komen.     
Ze wil geen graf en geen plek voor haar urn. Ze wil ons behoeden voor jaren lang geloop naar het kerkhof waar je niets meer terug vindt van hetgeen je toch al kwijt bent geraakt.
Zelf heeft ze 10 jaar het graf belopen van haar kind en nog eens 10 jaar die van haar eigen moeder.
De crematie en het afscheid was al even verschrikkelijk.
Het uitzoeken van de kaarten maakt dat ik er achter kom geen idee te hebben hoe ik dit moet aanpakken, als ik de kaarten moet versturen heb ik geen idee waarheen ...wie zijn al die mensen die haar leven hebben gedeeld.
Ik probeer zo veel mogelijk in haar geschiedenis te duiken maar merk dat ik daar veel te laat mee ben.
Bij het uitzoeken van de liedjes kan ik werkelijk geen enkel lied vinden die past en heb ik hulp nodig van de mensen om mij heen. Uiteindelijk vinden we iets wat in de buurt komt.....
Een van de liedjes is uit haar jeugd die ik zonder na te denken toch mee kan zingen.
Ze wilde geen bloemen dus het is een kale bedoening op haar kist alleen een hart van rozen...
Geen afscheid meer, de kist moet gesloten worden omdat het aanzien schokkend zou zijn.
Tijdens de plechtigheid geen persoonlijke woorden, ik kan ze gewoon niet bedenken terwijl ik normaal gesproken geen enkele moeite heb verhalen te schrijven en te vertellen.
Ik laat het over aan de ambtenaar, die haar  naam ook nog eens verkeerd opleest.
De aula is nog niet eens voor de helft gevuld, waar zijn al die mensen die deel uit hebben gemaakt van haar turbulente leven.
Haar kleinkinderen zijn intens verdrietig en ik heb nog geen traan gelaten na de dag dat ik haar heb gevonden.
Ondertussen moet haar huis worden leeggehaald, er is weinig van waarde dus het word echt een ontruiming. Ik vind in de laatjes bergen met papieren, en zelfs nog een bekeuring van een tijdje geleden toen ze op de autoweg is aangehouden met haar scootmobiel.
Een oude agenda waarin allemaal kleine lieve berichtjes staan van haar kleindochter.
Tassen met enveloppen met daarin oude foto's.
Kleding die ik in plastic zakken prop voor de kringloopwinkel.
De pannenset en schalen gaan mee, later zal haar kleindochter haar eigen maaltje erin koken.
De schalen gebruik ik nog steeds, net als een broodmes en wat ander bestek.
Nog maar pas geleden  missen we nog haar chinese soepkommetjes met bijbehorende lepels als we met z'n allen aan de soep zitten die we nu allemaal net zo maken als zij dat deed.
Het duurt even voor alles is opgeruimd maar dan is het toch echt  tijd om de sleutels in te leveren  en voor de laatste keer de deur achter ons dicht te trekken.
Het leven gaat weer zijn gang en zullen we moeten wennen aan het gemis.
Ergens brengt het rust, geen gedonder meer, geen verwijten of zorgen.
Maar ook geen kans meer om te vragen, vertellen of uit te leggen,  daarvoor is het nu echt te laat...
Mijn zwarte schoenen staan nog een tijdje als stille getuigen van het afscheid in de gang, dan gooi ik ze weg....
Het duurt een paar weken maar dan breek ik, mijn tranen zijn niet te stoppen als ik onderweg in de auto opeens een liedje hoor die mooi gepast zou hebben bij ons afscheid.   
Te laat.... zoals zoveel...