tolerantie

Onlangs las ik het verhaal over een moeder die haar angst en bezorgdheid uitspreekt na de gebeurtenissen in Orlando. 49 mensen zijn hier vermoord, zo maar omdat ze geen hetero waren.
49 levens in een klap over en uit....  Zij heeft een prachtige dochter die niet op mannen maar op vrouwen valt. Een jonge vrouw op weg naar volwassenheid die stevig in het leven staat en weet wat ze wil. Gesteund door familie en vrienden dus geen vuiltje aan de lucht.
Toch is haar moeder bang, bang voor de wereld waarin haar mooie dochter moet opgroeien
Het zou mijn verhaal kunnen zijn.
Nee ik weet niet , net zo als zij,  hoe het voelt om homo te zijn in een hetrowereld, ik weet wel hoe het is voelt om moeder te zijn van een zoon die niet op meisjes maar op jongens valt.
Is het een probleem??  Nee totaal niet, nog geen seconde !
Is het angstig ? ja dat wel... Toch wil ik de angst niet laten overheersen en invloed laten hebben op ons leven.
Het is gewoon onze jongen, waar we vanaf het moment dat hij geboren is zielsveel van houden. Een super lief kind, betrouwbaar, behulpzaam, hardwerkend, grappig en als je het geluk hebt hem in je leven te hebben mag je je handen dichtknijpen.
Maar ik ben wel bezorgt, tolerantie is een mooi woord maar heeft geen betekenis als acceptatie niet in het plaatje past van deze zieke gasten. 
Net als de dader in Orlando zijn er een groot aantal mensen die uit naam van hun geloof, overtuiging of zieke gedachten vinden dat alleen hetero's op deze wereld mogen rondlopen.
Ja .... ik heb altijd bezorgdheid gevoeld vanaf het moment dat hij uit de kast is gekomen, altijd een rare uitdrukking gevonden trouwens, nooit gezien dat hij in een kast zat waar hij uit moest komen.
Bij ons mocht hij gewoon in alle kamers van het huis zichzelf zijn.
Gay's zijn regelmatig doelwit van pesterijen, geweld en bedreiging, ook onze zoon heeft hier helaas zijn ervaringen in. Orlando is opeens niet meer de andere kant van de wereld, de dader blijkt zelf homo te zijn en heeft zichzelf moeten verlochenen omdat zijn omgeving en zijn geloof dit niet kan accepteren.
 Hoeveel van deze gefrustreerde jonge mensen lopen er hier rond? En hoever zullen zij gaan om die frustratie te uiten?
Over de hele wereld vieren we met gay-prides de liefde tussen gelijke sexen, ook wij maken er straks weer een feestje van. Is het nog veilig genoeg, moeten we nu op deze zo vrolijke dag constant over onze schouders kijken ?
No-way! Wij vieren juist dat je kunt zijn wie je bent, en te mogen houden van wie je maar wilt.
Politieke partijen tonen hun tolerantie door mee te varen door de amsterdamse grachten, maar durfen zij echt een statement maken als het erop aankomt?
Moslimgemeenschappen doen dapper mee om te laten zien hoe ruimdenkend ze zijn, maar durfen zij de haatdragerij die ook door deze gemeenschap wordt verspreid tot een halt te roepen?
Bedrijven stoten de feestgangers van hun prachtig versierde bootjes om ook maar te laten zien dat zij  gay-people graag tot hun klanten zien, maar durfen zij hun winstbejag ondergeschikt te maken als ze echt een keuze moeten maken ?
Ondertussen groeit de haat, ingefluisterd door machtige personen die maar niet schijnen te snappen dat gay zijn geen ziekte of keuze is.
Als een olievlek vloeit het onze tolerante wereld in.
Maar wat ik blijf zien, zijn prachtige mensen jong en oud, mannen en vrouwen, die blijven geloven in elkaar, niets te verbergen hoeven hebben en trots mogen zijn om wie en wat ze zijn.
En ik.... Ik ben de trotse moeder van zo een prachtig mens.